In de media: Recensies “You’re The Top” uit Parool en Trouw

Niet iedereen is zo enthousiast over de voorstelling als het NRC of AD (beide 4 sterren). Hieronder de recensies van You’re The Top uit het Parool en Trouw (beide 2 sterren). Om te weten hoe het echt is zal je dus zelf moeten gaan kijken! 😉

Het Parool van 24 januari:

“Paul Groot overtuigt net niet in musical You’re the Top”

Het orkest van Ed Boekee is in topvorm bij de geweldige songs. Het script van Pieter van de Waterbeemd fladdert chronologisch alle kanten op, maar dat is geen enkel ­bezwaar.

Soms is een voorstelling zo ongelooflijk mooi dat die 22 jaar later nog haarscherp op je netvlies staat.

Dat is het geval met You’re the Top over de Amerikaanse songwriter Cole Porter met de briljante Willem Nijholt in de hoofdrol. Ook Paul Groot zat 22 jaar geleden in de zaal en werd van zijn stoel geblazen door Nijholt.

Nu is Groot zelf de spil in de remake van de voorstelling. Dat is een lastige opgave, waar hij niet helemaal is uitgekomen.

.. Verder lezen (premium artikel) op de site van het Parool 


Trouw van 27 januari

“Ode aan Cole Porter ontroert nauwelijks”

Een ode aan American Songbook componist/songwriter Cole Porter (1891-1964) is natuurlijk heerlijk. Hij schreef klassiekers, waaronder ‘I Get a Kick out of You‘, ‘I’ve Got You Under my Skin‘ en nog zo veel meer. Die sterke nummers vormen een sfeervol, solide bed voor het levensverhaal van Porter, dat voldoende ingrediënten voor een dramatisch verhaal bevat.

De homoseksuele liedschrijver trouwde namelijk een rijke vrouw (Linda) die genoeg had van agressieve, sekslustige mannen. Porter kon daardoor zijn lol op met mannen – zolang hij het in Linda’s ogen maar niet te bont maakte, wat hij soms dan toch deed. Door een val van een paard verbrijzelde hij zijn benen, wat veel pijn opleverde, maar ook inspiratie én geworstel met zijn ego.

Pieter van de Waterbeemd schreef het script al voor de voorstelling van 1995. Het draait om de oude invalide Porter die eenzaam is omdat hij zich met zijn felheid en drankgebruik heeft vervreemd van zijn vrienden. Tussendoor zien we scènes uit de voorgaande halve eeuw, waarin hij een levenslustige dandy, een onzekere schrijver en een twijfelende geliefde is. Destijds speelde Willem Nijholt een perfecte Porter, met alle nuances, zijn dans-flair en zang kwaliteiten.

Gevoel komt niet over

In deze nieuwe uitvoering, geregisseerd door Gijs de Lange, kruipt Paul Groot in de huid van Cole Porter. Groot kan veel: zingen, spelen, bewegen, maar voor deze rol mist hij de noodzakelijke subtiliteit: het heel kleine spel, de nuances die de voorstelling zouden moeten maken. Zelfs als hij op zijn allerkwetsbaarst speelt, is zijn frons te groot, zijn wenkbrauw te uitgesproken opgetrokken en zijn articulatie te bedacht. Het gevoel van de zoekende, breekbare man komt daardoor nauwelijks over, wat een nogal essentieel gebrek aan de voorstelling is.

Ook de emoties van Linda (Marjolein Keuning) zijn ver te zoeken. Zelfs haar sterfscène raakt niet. Opvallend daardoor is de jonge Jochem Smit als Porters bediende Bobby. Wanneer hij ‘So in Love’ zingt, is dat een hoogtepuntje, juist omdat hij het zo puur, zo zonder opsmuk en daardoor zo geloofwaardig zingt. Na alle keurig ingestudeerde noten van de songs hiervoor, is er eindelijk een nummer dat raakt.

Gelukkig klinken er ruim vijftig Portersongs, begeleid door een prima vijfmans orkestje. Maar doordat de zangers de songs niet virtuoos inkoppen en doordat het spel je hart niet doet overslaan, overheerst toch een gevoel van: jammer.

bron: Trouw.nl 27 januari